çin

1.

is. Taxıl, ot və s. biçmək üçün qısadəstəli, dişli, yarımdairəvi kənd təsərrüfatı aləti; dişli oraq. Çinlə ot biçmək. – Şuma vacibdi çünki beş cüt kəl; Biçinə çin gərəkdir, xırmana vəl. S. Ə. Ş.. Götürüb kəndlilər hərə bir çin; Başlanıbdır taxıllar içrə biçin. A. S..

2.

is. dan. Dəfə, kərə. <Zeynal:> Məni dünya tanıyır. Sözü bir çin söyləyərəm. C. C..

3.

is. dan. Təbəqə, qat, lay. // Qalaq, yığın. Dədə, mən də ocağın gözünə odun gətirmişəm – deyə üstəlik olaraq Həzi də çindən odun gətirir. S. R.. // Sıra. Ləməyə iki çin əlvan zərli çini kasa və boşqab düzülərdi. H. S..

4.

z. dan. Düz, doğru, düzgün. Çin çıxmaq – doğru olmaq, düzgün olmaq, düz çıxmaq. Səlimnaz arvad yuxusunun çin çıxdığını görüb hönkürdü. M. Hüs..

5.

<rus.> Rütbə, vəzifə, xidmət dərəcəsi. <Xortdan:> Əvvələn, oğlun həştad min tümən pul verib, bir yaranallıq çini aldı. Ə. H.. // dan. Poqon. Çini düşmək zar. kin. – vəzifədən düşmək, hörmətdən düşmək, daha sayılmamaq.